Ιματιοθήκη

Σίλε – Σίλη (Σύλλη) . Η πολίχνη  της  Σύλλης, που  βρίσκεται  σε  απόσταση  6  μόνο χιλιομέτρων από το Ικόνιo , παρουσιάζει μεγάλο γεωλογικό, ιστορικό, εθνολογικό  και λαογραφικό ενδιαφέρον. Είναι χτισμένη στους πρόποδες του  όρους  του   Αγίου  Φιλίππου (Τεκελί-νταγ) που  αποτελεί απόληξη της οροσειράς του Ταύρου. Ο  οικιστικός ιστός  της Σύλλης  εκτείνεται στις  δυο  όχθες  ενός   χειμάρρου,  που  ρέει  στο  μέσον μιας στενής  κοιλάδας  ποτάμιας διαμόρφωσης (Σίλλε-ντερεσί).  Πάνω  από  τη  νότια   όχθη  του  χειμάρρου  αυτού  προβάλλουν  επιβλητικές  υπόσκαφες   και  λαξευμένες  στους  βράχους σπηλαιώδεις  κατασκευές […] * Περισσότερα ΕΔΩ

Περιγραφή φορεσιάς: Η εντυπωσιακότατη, βυζαντινότροπη, νυφιάτικη φορεσιά της Σύλλης του Ικονίου ονομαζόταν συνολικά από τους ντόπιους ως ετέκτσε. Τα υφάσματα για την κατασκευή της τα έφερναν είτε από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη είτε από τη Βυρηττό και το Χαλέπι. Αποτελείται από τα καβάδια, μακριά αμάνικα πουκάμισα από μαλλί ή βαμβάκι. Τα φορούσαν εσωτερικά. Το φιστάνι, φόρεμα από πολύτιμο ύφασμα, ραμμένο σε τρία φύλλα και ανοικτό μπροστά στο στήθος, ώστε να φαίνεται το κεντημένο πουκάμισο και τα ακριβά κοσμήματα. Το φιστάνι το σκέπαζε η σάλτα, εξωτερικός μακρύς επενδύτης με γούνα, η οποία στην καλύτερή της ποιότητα ήταν κατασκευασμένη από ερμίνα. Τη σάλτα στόλιζαν χρυσά κεντήματα, τα οποία ράβονταν από τους τερζήδες, τους επαγγελματίες ράφτες της περιοχής. Ένα τετράγωνο μαντίλι έδενε στη μέση της νύφης διπλωμένο τριγωνικό, το οποίο ονομάζεται τσίπα. Το μαντίλι αυτό ήταν καταστόλιστο, χρυσοκέντητο με κρόσσια περιμετρικά, ενώ οι πιο φτωχές φρόντιζαν να κατασκευάσουν ένα απλούστερο από χαμηλότερης ποιότητας ύφασμα. Στα μαλλιά, τα φιτίλια, μαζί με μεταξωτές κλωστές, τα μπρισίμια, μικρά χρυσά νομίσματα, τα αλτούνια και γαλάζιες χάντρες για την αποφυγή της βασκανίας. Από πάνω έμπαινε ένα κόκκινο τσόχινο φέσι και γύρω τυλιγόταν ο χρυσοκεντημένος τσεβρές, ένα τριγωνικό μεταξωτό μαντίλι. Πάνω στο φέσι στερεωνόταν με καρφίτσες σε σχήμα πουλιών, η αραχνοϋφαντη σκέπη, ένα μεταξωτό, χρυσοκέντητο πέπλο σε κόκκινο χρώμα. Στα πόδια φορούσαν συνήθως χρυσοκέντητα βυσσινιά πασούμια και κόκκινες πλεχτές βαμβακερές κάλτσες.

Κοσμήματα – αξεσουάρ:  *Οι πόρπες έγιναν με παραγγελία του συλλόγου στα Γιάννενα. Τις ζώνες κέντησαν οι γυναίκες του συλλόγου. Την ολόλαμπρη εμφάνιση της νύφης δεν θα μπορούσαν, παρά να συμπληρώνουν τα κοσμήματα, τα οποία, άλλωστε, αποτελούσαν το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο κομμάτι της προίκας της. Το στήθος στόλιζαν τα γκερντάνια, χοντρές αλυσίδες με νομίσματα, λίρες ή μικρότερης αξίας, οι οποίες ήταν συνήθως δώρο του γαμπρού, αλλά και διάφορες καρφίτσες, κατά κύριο λόγο δώρα των συγγενών. Στη μέση φορούσαν ένα ζουνάρι από ριγωτό ύφασμα, το οποίο κούμπωνε με δύο χολάνες, δηλαδή δύο μαλαμοκαπνισμένες πόρπες. Τέλος, τα αφτιά τους στόλιζαν οι ιντζιλούσες, σκουλαρίκια από χρυσές λεπτές βέργες ή διαμαντόπετρες δεμένες με χρυσό από την Κιουτάχεια, που ήταν η καλύτερη ποιότητα. Τα μέλη των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων φορούσαν, βέβαια, πιο περιορισμένο αριθμό κοσμημάτων.